تجربه افراد مبتلا به بیماری پارکینسون از علائم این بیماری بسیار متفاوت و متنوع است. در هر فرد، سیر پیشرفت و توسعه این اختلال عصبی-حرکتی میتواند متفاوت باشد - در برخی موارد، بیماری ممکن است پیشرفت کند، در حالی که در موارد دیگر، ممکن است از توسعه بیشتر آن جلوگیری شود. بهطور کلی، تنوع و شدت علائم پارکینسون در هر بیمار منحصر به فرد و متمایز از سایرین است.
بیماری پارکینسون (Parkinson's Disease) یا PD، یک اختلال عصبی است که معمولاً با لرزش در یکی از دست ها آغاز می شود و با از دست دادن تعادل، کندی حرکات و سفتی عضلات در سراسر بدن پیشرفت می کند. این بیماری همچنین می تواند بر تعادل و گفتار تأثیر بگذارد.
بیماری پارکینسون بر اثر از بین رفتن سلول های ترشح کننده ماده ای به نام دوپامین که یک انتقال دهنده عصبی است رخ می دهد. دوپامین ماده فعال کننده ای است که تنظیم حرکت را به عهده می گیرد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در عقده های قاعده ای مغز، موجب بروز علائمی همچون ترمور (ترمور به معنای لرزش بدون علت مشخص یا لرزش حرکت ریتمیک و غیر ارادی عضلات می باشد )، سفتی عضلات و کندی حرکات می شود.
علائم پارکینسون بر اساس دو علامت یا بیشتر از چهار علامت اصلی بیمار مشخص می شود. علائم اصلی شامل موارد زیر می باشد:
سایر علائم پارکینسون شامل موارد زیر است:
طبق نتایج مطالعات، افرادی که عادت به لگد زدن یا ضربه زدن در خواب دارند، ممکن است به اختلال مرتبط با بیماری پارکینسون،مبتلا باشند.
اختلال رفتار خواب حرکت سریع چشم یا RBD، که به طور عمده در سنین 50 تا 70 سالگی و بیشتر در بین مردان شایع است، با اختلال در بخشی از خواب که در آن رویاها اتفاق می افتد، مشخص می شود. در حالی که افراد سالم در طول خواب آرام دراز کشیده و خوابیده اند، افراد مبتلا به RBD در طول خواب و به ویژه در زمان خواب دیدن، لگد و ضربه می زنند و فریاد می کشند. نتایج مطالعات نشان می دهد مردان مبتلا به RBD با کمبود دوپامین و نوعی التهاب در مغزشان مواجه هستند. دوپامین ماده ای شیمیایی در مغز است که بر هیجانات، حرکات و احساس لذت و درد تاثیر می گذارد. به همین دلیل خطر ابتلا به پارکینسون یا دمانس (زوال عقل) با افزایش سن در این افراد بیشتر می شود. بیماری پارکینسون دقیقا زمانی رخ می دهد که گروه سلول های عصبی مغز تولیدکننده دوپامین دیگر قادر به فعالیت نیست