دنیای سلامتی

بهبود کیفیت خواب برای پیشگیری از خوابگردی

اختلال خوابگردی یکی از اختلالات خواب است که تحت عنوان انواع بدخوابی ها طبقه بندی شده است. این اختلال شامل طیفی از اختلالات خواب می باشد که از جمله آنها می توان به بی خوابی اولیه، پرخوابی اولیه، اختلالات خواب مرتبط با تنفس و همچنین اختلالات در ریتم شبانه روزی اشاره کرد. هر یک از این زیر مجموعه ها ویژگی ها و علائم منحصر به فردی را دارا می باشند که در تشخیص و درمان این اختلال باید مد نظر قرار گیرند.

افزایش احتمال خوابگردی در صورت کم خوابی

خوابگردی به مجموعه حرکتی ناهوشیاری اطلاق می گردد که طی خواب به صورت اعمال کم و بیش هماهنگ شده (برخاستن، راه رفتن، اجرای یک وظیفه ساده) متجلی می شود. خاطره ای از این رویداد در بیداری باقی نمی ماند. این پدیده در کودکان و نوجوانان و نیز در افراد هیستریک و پاره ای از مصروعین مشاهده می شود. کمبود خواب می تواند منجر به افزایش احتمال بروز خوابگردی شود. این پدیده در گروه های سنی مختلف از جمله کودکان، نوجوانان و افراد مبتلا به اختلالات روانی مشاهده می شود. بنابراین، تامین خواب کافی و مدیریت اختلالات خواب می تواند در پیشگیری از خوابگردی موثر باشد.

معمولا به افراد خوابگرد توصیه می شود که برای جلوگیری از پرسه زنی های ناخواسته ی شبانه، سر ساعت مشخصی بخوابند. خوابگردی که بالای 4 درصد از افراد بزرگسال به آن دچار هستند می تواند منجر به بروز آشفتگیهای ذهنی و یا مشکلات فراموشی شده، در حالی که در این شرایط آن ها بی توجه به محیط اطرافشان به راه رفتن ادامه می دهند. محققان طی تحقیقاتی که بر روی 40 فرد مشکوک به خوابگردی انجام دادند دریافتند که کمبود خواب می تواند باعث تسریع و تشدید خوابگردی در افرادی شود که آمادگی این کار را دارند. اگر افراد خوابگرد دوست دارند تا از شرّ خوابگردی خلاص شوند، بهتر است ساعت خواب مشخصی داشته باشند و تا حد امکان از کم خوابی پرهیز کنند.

علت خوابگردی

یک شب خواب، یک شب بیداری

افراد شرکت کننده در این تحقیق با این مسئله موافقت کردند تا الگوهای مربوط به زمان خواب آن ها طی نخستین شب بررسی محققان، کنترل شود. در پی دیدار بعدی، برای یک شب بیماران بیدار نگه داشته شدند و تحت نظارت دائم بودند. صبح روز بعد به آن ها اجازه داده شد تا بعد از 25 ساعت بیداری بخوابند. طی هر دوره ی خواب، از خواب آن ها فیلمهایی گرفته شد و محققان توانستند رفتار آن ها را در خواب ارزیابی کنند، رفتارهایی مانند بازی با ملحفه ی تخت تا تلاش برای پریدن از میله های تخت. بیماران بر اساس پیچیدگی رفتار هایشان، طبق یک معیار سه تایی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بسیار جالب بود. با توجه به خط مبدأ خواب، تنها نیمی از بیماران حدود 32 بار رفتار هایشان عود کرد و 90 درصد بیمارانی که بعد از 25 ساعت بیداری خوابیدند، حدود 92 حالت عود رفتاری از خود نشان دادند.